Keesaan Tuhan atau Tawḥīd ialah tindakan mempercayai dan menegaskan bahawa Tuhan (bahasa Arab: Allah) adalah satu dan unik(wāḥid). Al-Quran menegaskan kewujudan kebenaran tunggal dan mutlak yang mengatasi dunia; suatu Tuhan unik dan tidak terbahagikan yang berdikari daripada keseluruhan ciptaan.[11] Menurut al-Quran:[11]

"Katakanlah: Dia ialah Allah Yang Maha Esa; Allah yang menjadi tumpuan sekalian makhluk untuk memohon sebarang hajat; Dia tidak beranak dan tidak pula diperanakkan; Dan tiada apapun yang serupa denganNya." (Surah 112:1-4, Melayu)
Dan Tuhanmu Maha Kaya, lagi Melimpah-limpah rahmatNya. Jika Dia kehendaki, nescaya Dia binasakan kamu dan menggantikan sesudah kamu dengan sesiapa yang dikehendakiNya, sebagaimana Dia telah menjadikan kamu daripada keturunan kaum yang lain." (Surah 6:133, Melayu)

Menurut dengan Bible Eksodus 34:14:

"Engkau tidak akan akan menyembah tuhan yang lain: kerana TUHAN, yang mana namanya Cemburu, ialah seorang Tuhan yang cemburu."

Menurut dengan Vincent J. Cornell, al-Quran juga memberikan imej monist Tuhan dengan menjelaskan kebenarannya sebagai suatu keseluruhan yang berpaduan, dengan Tuhan sebagai tanggapan satu yang akan menjelaskan atau menganggap sebagai puncanya yang semua benda wujud:"Tuhan ialah Yang Pertama dan Yang Terakhir, the Outward and the Inward; Tuhan ialah Pengetahu semuanya (Sura 57:3)"[11] Sesetengah umat Islam telah meskipun secara bertenaga mengkritikkan terjemahan yang akan membawa ke suatu pandangan monist Tuhan dengan apa yang mereka lihat sebagai pembezaan kabur antara Pencipta dan Ciptaan, dan ketidakseimbangan dengan monteisme radikal Islam. [12]

Ketidakbahagian Tuhan bermakna ketidakbahagian pemerintahan Tuhan yang pada gilirannya membawa pada tanggapan alam sebagai suatu alam yang adil dan akhlak koheren daripada suatu kewujudan dan cemas akhlak (sepertinya dalam politeisme). Miripnya al-Quran menolak moda binari pemikaran seperti gagasan kedwian Tuhan didebatkan yang kedua-duanya kebaikan dan kejahatan dijanakan daripada tindakan kreatif Tuhan dan bahawa kuasa jahat tidak mempunyai kuasa untuk mencipta apa-apa. Tuhan dalam Islam ialah suatu tuhan sejagat daripada suatu yang tempatan, berkaum atau berfikiran sempit; suatu mutlak yang menintegrasikan semua nilai yang mengiakan dan membiarkan tiada kejahatan. [13]

Tawhid mendirikan rencana yang terutama jawatan umat Islam. [14] Untuk memuncakan keramalan dengan suatu entiti dicipta ialah satu-satunya dosa yang tidak dimaafkan disebutkan dalam al-Quran. [13] Umat Islam mempercayai bahawa keseluruhannya ajaran Islam berasaskan prinsip Tawhid. [15]